Zalecenie Rec(2002)5 Komitetu Ministrów do państw członkowskich w sprawie ochrony kobiet przed przemocą

Aktualności

08.06.2008

Niebieska Linia nr 3 / 2008

(przyjęte przez Komitet Ministrów w dniu 30 kwietnia 2002 r. na 794. posiedzeniu Zastępców Ministrów)

Rada Europy Komitet Ministrów

Komitet Ministrów, działając na podstawie art. 15.b) Statutu Rady Europy, potwierdzając ponownie, że przemoc wobec kobiet jest rezultatem nierównowagi sił pomiędzy mężczyznami i kobietami oraz prowadzi do poważnej dyskryminacji wobec kobiet, zarówno w społeczeństwie, jak i w rodzinie; - potwierdzając, że przemoc wobec kobiet narusza, jak też upośledza lub unicestwia korzystanie z ich praw człowieka i podstawowych wolności; - odnotowując, że przemoc wobec kobiet stanowi naruszenie ich integralności fizycznej, psychicznej i/lub seksualnej; - odnotowując z zaniepokojeniem, że kobiety są często poddawane wielokierunkowej dyskryminacji z powodu ich płci, jak również pochodzenia, włącznie z wiktymizacją na skutek tradycyjnych lub zwyczajowych praktyk niezgodnych z ich prawami człowieka i podstawowymi wolnościami; - uznając, że przemoc wobec kobiet pozostaje w sprzeczności do ustanowienia równości i pokoju oraz stanowi główną przeszkodę dla bezpieczeństwa obywateli i demokracji w Europie; - odnotowując z zaniepokojeniem zakres przemocy wobec kobiet w rodzinie, bez względu na charakter rodziny i na wszystkich szczeblach społeczeństwa; - uznając za pilną walkę z tym zjawiskiem, które dotyczy wszystkich społeczeństw europejskich i wszystkich ich członków; - przypominając Deklarację końcową przyjętą na Drugim Szczycie Rady Europy (Strasburg, 1997), w której głowy państw i rządów państw członkowskich potwierdziły swą determinację w walce z przemocą wobec kobiet i wszelkimi formami wykorzystania seksualnego kobiet; - mając na względzie postanowienia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (1950) oraz orzecznictwo jej organów, które zapewniają, między innymi, prawo do życia oraz zakaz tortur oraz innego nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, prawo do wolności i bezpieczeństwa oraz prawo do rzetelnego procesu; - zważywszy na Europejską Kartę Społeczną (1961) i Zrewidowaną Europejską Kartę Społeczną (1996), w szczególności na zawarte tam postanowienia dotyczące równości kobiet i mężczyzn w odniesieniu do zatrudnienia, jak również Protokół dodatkowy do Europejskiej Karty Społecznej ustanawiający system skarg zbiorowych; - przypominając następujące zalecenia Komitetu Ministrów do państw członkowskich Rady Europy: Zalecenie nr R(79)17 dotyczące ochrony dzieci przed złym traktowaniem; Zalecenie nr R(85)4 w sprawie przemocy w rodzinie; Zalecenie nr R(85)11 w sprawie sytuacji ofiary w ramach prawa i postępowania karnego; Zalecenie nr R(87)21 w sprawie pomocy ofiarom i zapobiegania wiktymizacji; Zalecenie nr R(91)11 w sprawie wykorzystywania seksualnego, pornografii, prostytucji oraz handlu dziećmi i młodocianymi; Zalecenie nr R(93)2 w sprawie medyczno-społecznych aspektów nadużyć wobec dzieci; Zalecenie nr R(2000)11 przeciwko handlowi ludźmi dla celów wykorzystywania seksualnego oraz Zalecenie Rec(2001)16 w sprawie ochrony dzieci przez wykorzystywaniem seksualnym; - przypominając także deklaracje i rezolucje przyjęte przez 3. Konferencję Ministerialną w sprawie równości kobiet i mężczyzn, zorganizowaną przez Radę Europy (Rzym, 1993); - mając na względzie Deklarację ONZ w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet (1993), Konwencję ONZ w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (1979), Konwencję ONZ przeciwko transgranicznej przestępczości zorganizowanej oraz protokół do niej w sprawie ścigania i karania handlu ludźmi, a szczególnie kobietami i dziećmi (2000), Platformę Działań przyjętą przez Czwartą Światową Konferencję w sprawie Kobiet (Pekin, 1995) oraz Rezolucję w sprawie dalszych działań i inicjatyw w celu wdrażania Deklaracji Pekińskiej i Platformę Działań przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ (23 sesja nadzwyczajna, Nowy Jork, 5-9 czerwca 2000 r.); - mając na względzie Konwencję ONZ o prawach dziecka (1989), jak również Protokół fakultatywny do niej w sprawie handlu dziećmi, prostytucji dziecięcej i pornografii dziecięcej (2000); - mając także na względzie Konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy nr 182 dotyczącą zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminacji najgorszych form pracy dzieci (1999) oraz Zalecenie (R 190) w sprawie najgorszych form pracy dzieci (1999); - przypominając podstawowe zasady międzynarodowego prawa humanitarnego, a w szczególności czwartą Konwencję Genewską o ochronie ludności cywilnej w czasie wojny (1949) oraz pierwszy i drugi Protokół dodatkowy do tej konwencji; - przypominając także włączenie przestępczości związanej z płcią i przemocą seksualną do Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (Rzym, 17 lipca 1998),zaleca rządom państw członkowskich:

I. Dokonanie przeglądu ich ustawodawstwa i praktyki, w celu:

zagwarantowania kobietom uznania, korzystania, wykonywania i ochrony ich praw człowieka i podstawowych wolności;
podjęcia, w razie potrzeby, niezbędnych środków dla zapewnienia, żeby kobiety mogły korzystać w sposób nieskrępowany i skuteczny z ich praw ekonomicznych i społecznych;
zapewnienia, żeby wszystkie środki były skoordynowane na poziomie krajowym i skoncentrowane na potrzebach ofiar oraz żeby właściwe instytucje państwa, jak również organizacje pozarządowe były włączone w opracowanie i wdrażanie niezbędnych środków, w szczególności tych wspomnianych w niniejszym zaleceniu;
zachęcania, na wszystkich szczeblach, organizacji pozarządowych zaangażowanych w zwalczanie przemocy wobec kobiet do działań i ustanowienia aktywnej współpracy z tymi organizacjami, włącznie z właściwym wsparciem logistycznym i finansowym.

II. Uznanie, że na państwach ciąży zobowiązanie do należytej staranności w zakresie zapobiegania, ścigania i karania aktów przemocy, zarówno popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych, jak i osoby prywatne, a także zapewnienie ochrony ofiarom. III. Uznanie, że przemoc mężczyzn wobec kobiet jest istotnym problemem strukturalnym i społecznym, opartym na nierówności sił pomiędzy kobietami i mężczyznami, oraz zachęcanie - z tego powodu - do aktywnego uczestnictwa mężczyzn w działaniach zmierzających do zwalczania przemocy wobec kobiet. IV. Zachęcanie wszystkich właściwych instytucji zajmujących się przemocą wobec kobiet (policja, zawody medyczne i służby społeczne) do sporządzania średnio- i długookresowych planów działania, które przewidują środki w zakresie zapobiegania przemocy i ochrony ofiar. V. Promowanie badań, gromadzenia danych i tworzenia sieci na szczeblu krajowym i międzynarodowym. VI. Promowanie tworzenia programów w zakresie szkolnictwa wyższego oraz ośrodków badawczych, włącznie ze szczeblem uniwersyteckim, zajmujących się kwestiami równości, a w szczególności przemocą wobec kobiet. VII. Poprawianie związków pomiędzy środowiskiem naukowym, organizacjami pozarządowymi, decydentami politycznymi oraz organami legislacyjnymi, zdrowotnymi, edukacyjnymi, społecznymi i policyjnymi w celu zaplanowania skoordynowanych działań przeciwko przemocy. VIII. Przyjęcie i wdrażanie środków opisanych w załączniku do niniejszego zalecenia w sposób, w jaki uznają za najwłaściwszy w świetle sytuacji w kraju i preferencji, oraz przyjęcie - w tym celu - narodowego planu działań w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet. IX. Informowanie Rady Europy o działaniach wdrożeniowych na szczeblu krajowym odnośnie niniejszego zalecenia.

Załącznik do Zalecenia Rec(2002)5

Definicja

1. Dla celów niniejszego zalecenia, pojęcie "przemoc wobec kobiet" jest rozumiane jako akt przemocy z powodu płci, który powoduje lub może przynieść kobietom szkodę albo cierpienie fizyczne, seksualne lub psychiczne, groźby podjęcia takich aktów, a także zmuszanie oraz arbitralne pozbawianie wolności, bez względu na to, czy akt taki ma miejsce w życiu publicznym czy prywatnym. Obejmuje to, choć nie jest ograniczone, do następujących sytuacji:

przemoc występująca w rodzinie lub wśród osób mieszkających razem, włącznie m.in. z agresją fizyczną i psychiczną, nadużyciami emocjonalnymi i psychologicznymi, przypadkami zgwałceń i nadużyć seksualnych, kazirodztwem, zgwałceniem przez małżonka lub regularnego albo okazjonalnego partnera lub osobę współmieszkającą, przestępstwa popełnione w imię honoru, okaleczenie genitaliów kobiecych i inne tradycyjne praktyki szkodliwe dla kobiet, takie jak małżeństwa zawarte wskutek przymuszenia;
przemoc występująca w ramach społeczeństwa, włącznie między innymi z przypadkami zgwałceń, nadużyć seksualnych, molestowania i zastraszania seksualnego w pracy, w ośrodkach opieki lub gdzie indziej, handel kobietami dla celów wykorzystania seksualnego i ekonomicznego oraz turystyki seksualnej;
przemoc popełniona lub akceptowana przez państwo lub jego urzędników;
naruszenie praw człowieka wobec kobiet w sytuacjach konfliktu zbrojnego, w szczególności branie zakładników, przymusowe przemieszczanie, systematyczne gwałty, niewolnictwo seksualne, wymuszone ciąże oraz handel dla celów wykorzystania seksualnego i ekonomicznego.

Środki ogólne dotyczące przemocy wobec kobiet

2. Zagwarantowanie, aby kobiety nie były poddawane przemocy jakiegokolwiek rodzaju i ze strony kogokolwiek stanowi odpowiedzialność i leży w interesie państw, a także ma charakter priorytetu polityki krajowej. W tym celu państwa nie mogą powoływać się na zwyczaje, religię lub tradycję jako sposób na obejście tego zobowiązania. 3. Państwa członkowskie powinny wprowadzić, rozwijać i/lub ulepszać w razie potrzeby politykę krajową przeciwko przemocy, w oparciu o:

maksymalne bezpieczeństwo i pomoc dla ofiar;
nadanie ofiarom uprawnień poprzez optymalne wsparcie i pomoc, tak aby uniknąć podwójnej wiktymizacji;
przystosowanie prawa karnego i cywilnego, włącznie z procedurą sądową;
zwiększanie świadomości społecznej i edukację dzieci i młodych ludzi;
zapobieganie na wszystkich możliwych obszarach.

4. W tych ramach konieczne jest utworzenie, w miarę możliwości, na szczeblu krajowym i w razie potrzeby we współpracy, z władzami regionalnymi i lokalnymi, rządowej instytucji koordynującej lub organu kierującego wdrażaniem środków w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet, jak również regularnym monitorowaniem i ewaluacją wszelkich reform prawnych lub nowych form działania w zakresie walki z przemocą, w porozumieniu z organizacjami pozarządowymi oraz ośrodkami akademickimi i innymi. 5. Należy rozwijać prowadzenie badań, zbieranie informacji i tworzenie sieci na szczeblu krajowym i międzynarodowym, w szczególności w następujących obszarach:

przygotowanie statystyk z uwzględnieniem płci, statystyk zintegrowanych i wspólnych wskaźników w celu lepszej oceny skali przemocy wobec kobiet;
badanie średnio- i długofalowych konsekwencji napaści na ofiary;
wpływ przemocy na świadków takich zdarzeń, między innymi w ramach rodziny;
zdrowotne, społeczne i ekonomiczne koszty przemocy wobec kobiet;
ocena skuteczności systemu sądowego i prawnego w zwalczaniu przemocy wobec kobiet;
przyczyny przemocy wobec kobiet, to jest powody, które wywołują przemoc mężczyzn oraz powody, dla których społeczeństwo toleruje taką przemoc;
opracowanie kryteriów standaryzacji w obszarze przemocy.

Informowanie, świadomość społeczna, edukacja i szkolenia

Państwa członkowskie powinny: 6. opracować i udostępnić społeczeństwu właściwe informacje dotyczące różnych typów przemocy i jej skutków dla ofiar, włącznie ze zintegrowanymi danymi statystycznymi, używając wszelkich dostępnych mediów (prasa, radio, telewizja itd.); 7. mobilizować opinię publiczną poprzez organizowanie i wspieranie konferencji i kampanii informacyjnych, tak aby społeczeństwo było świadome tego problemu i jego niszczących skutków dla ofiar i społeczeństwa jako takiego oraz mogło podjąć dyskusję na tematy związane z przemocą wobec kobiet w sposób otwarty, bez uprzedzeń i stereotypów; 8. włączyć elementy dotyczące postępowania z przemocą rodzinną, jak również innymi formami przemocy wobec kobiet, do programów szkolenia funkcjonariuszy policji, personelu sądowego oraz sektora medycznego i społecznego; 9. włączyć informacje do programów podnoszenia kompetencji zawodowych powyższego personelu, tak aby wyposażyć go w środki do wykrywania i zarządzania sytuacjami kryzysowymi oraz sposoby postępowania z ofiarami, metody wysłuchiwania i doradzania im; 10. zachęcać powyższy personel do uczestnictwa w specjalistycznych programach szkoleń, poprzez włączenie tych programów w system awansu zawodowego; 11. zachęcać do włączenia kwestii dotyczących przemocy wobec kobiet w zakres szkolenia sędziów; 12. zachęcać osoby wykonujące samodzielne zawody, na przykład terapeutów, do rozwijania strategii przeciwko nadużyciom seksualnym, które mogą być popełniane przez osoby mające status zwierzchnika; 13. organizować kampanie zwiększające świadomość w zakresie przemocy mężczyzn wobec kobiet, podkreślające iż mężczyźni powinni być odpowiedzialni za swoje czyny i zachęcające ich do analizowania i unicestwiania mechanizmów przemocy oraz przyjmowania innych postaw; 14. wprowadzać lub wzmacniać perspektywę płci do programów edukacyjnych w zakresie praw człowieka oraz wzmacniać programy edukacji seksualnej, które nadają szczególne znaczenie kwestii równości płci i wzajemnego szacunku; 15. zapewnić, aby zarówno chłopcy, jak i dziewczęta odebrały podstawowe wykształcenie, z unikaniem schematów społecznych i kulturowych, uprzedzeń i stereotypowych ról dla płci oraz z uwzględnieniem kształcenia umiejętności asertywnych, przy szczególnym zwróceniu uwagi na młodzież mającą problemy w szkole; szkolić wszystkich nauczycieli w zakresie włączania koncepcji równości płci w proces nauczania; 16. uwzględnić w programach szkolnych dokładne informacje o prawach dzieci, telefonicznych liniach pomocy, instytucjach, w których mogą szukać pomocy i osobach, do których mogą się zwrócić w sposób poufny.

Media

Państwa członkowskie powinny: 17. zachęcać media do promowania niestereotypowego przedstawiania kobiet i mężczyzn, w oparciu o poszanowanie osoby ludzkiej i jej godności oraz unikanie programów łączących przemoc z seksem; w miarę możliwości kryteria te powinny być także uwzględnione w obszarze nowych technologii informacyjnych; 18. zachęcanie mediów do uczestniczenia w kampaniach informacyjnych mających na celu zwrócenie uwagi opinii publicznej na problem przemocy wobec kobiet; 19. zachęcanie do organizacji szkoleń w celu informowania dziennikarzy i zwracania im uwagi na możliwe konsekwencje programów, które łączą przemoc i seks; 20. zachęcanie do opracowywania kodeksów postępowania dla dziennikarzy, które uwzględniałyby kwestię przemocy wobec kobiet oraz - w zakresie zadań dla istniejących lub powstających organizacji monitorujących media - zachęcanie ich do włączenia zadań odnośnie kwestii dotyczących przemocy wobec kobiet i seksizmu.

Planowanie lokalne, regionalne i przestrzenne

Państwa członkowskie powinny: 21. zachęcać decydentów, aby na płaszczyźnie planowania lokalnego, regionalnego i przestrzennego uwzględniać potrzeby bezpieczeństwa kobiet oraz zapobiegać przypadkom przemocy w miejscach publicznych; 22. podejmować wszelkie możliwe środki w tym zakresie, szczególnie w odniesieniu do oświetlenia, organizacji transportu publicznego i usług przewozowych, projektowania i planowania parkingów samochodowych i miejsc zamieszkania.

Pomoc dla ofiar i ich ochrona (przyjmowanie, traktowanie i doradztwo) Państwa członkowskie powinny: 23. zapewnić, aby ofiary, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, otrzymały natychmiastową i wszechstronną pomoc dostarczoną w ramach skoordynowanych, interdyscyplinarnych i profesjonalnych starań, bez względu na to, czy złożyły skargę, włącznie z badaniem lekarskim i leczeniem, psychologicznym i społecznym wsparciem pourazowym, jak również pomocą prawną; pomoc ta powinna być zaoferowana na zasadzie poufności, bezpłatnie i powinna być dostępna całodobowo; 24. zapewnić w szczególności, żeby wszelkie usługi i środki prawne dostępne dla ofiar przemocy domowej były dostępne dla kobiet-imigrantek na ich żądanie; 25. podejmować wszelkie niezbędne środki, aby w celu zapewnienia, żeby zbieranie dowodów medycznych i informacji było przeprowadzane w zgodzie z właściwymi standardami i formami; 26. zapewniać dokumentację dostosowaną do potrzeb ofiar, informującą je w sposób jasny i zrozumiały o ich prawach, usługach z jakich skorzystały oraz działaniach, które mogą przewidzieć lub podjąć, bez względu na to, czy będą składały skargę, a także o możliwościach otrzymywania dalszego wsparcia psychologicznego, medycznego i społecznego oraz pomocy prawnej; 27. promować współpracę pomiędzy policją, służbą zdrowia i służbami społecznymi a systemem sądowym w celu zapewnienia skoordynowanych działań oraz zachęcać do tworzenia sieci współpracy organizacji pozarządowych, a także wspierać takie sieci; 28. zachęcać do tworzenia serwisów, które mogą być wykorzystane w nagłych sytuacjach, takich jak anonimowe, bezpłatne telefony zaufania dla ofiar przemocy i/lub osób stykających się lub zagrożonych przypadkami przemocy; regularnie monitorować telefony i oceniać dane uzyskane w wyniku udzielanej pomocy, z należytym poszanowaniem standardów ochrony danych; 29. zapewnić, aby policja i inne służby porządku publicznego przyjmowały, traktowały i doradzały ofiarom we właściwy sposób, z poszanowaniem dla praw człowieka i jego godności, oraz przyjmowały skargi w sposób poufny; ofiary powinny być bezzwłocznie wysłuchane przez specjalnie wyszkolony personel w przyjaznych pomieszczeniach zaprojektowanych dla nawiązania relacji zaufania pomiędzy ofiarą a funkcjonariuszem policji oraz zapewnić, w możliwie szerokim zakresie, aby ofiary przemocy miały możliwość wysłuchania przez funkcjonariusza-kobietę, jeśli sobie tego życzą; 30. podejmować w tym celu kroki zmierzające do zwiększenia liczby kobiet w policji na wszystkich szczeblach; 31. zapewnić, aby nad dziećmi roztoczono opiekę w odpowiedni sposób i przez specjalistyczny personel na wszystkich etapach (przyjęcie ofiary, przebywanie na policji, w prokuraturze i w sądzie) oraz aby oferowana pomoc była dostosowana do potrzeb dziecka; 32. podejmować kroki w celu zapewnienia niezbędnego wsparcia psychologicznego i moralnego dla dzieci, które są ofiarami przemocy poprzez tworzenie odpowiednich ośrodków i zapewnianie wyszkolonego personelu kontaktującego się z dzieckiem od momentu przyjęcia aż do wyzdrowienia; usługi te powinny być świadczone nieodpłatnie; 33. podejmować wszelkie niezbędne kroki aby żadna z ofiar nie była poddawana wtórnej wiktymizacji lub traktowaniu pomijającemu aspekt płci przez personel policyjny, służbę zdrowia i personel socjalny odpowiedzialny za udzielenie pomocy, jak również personel sądowy.

Prawo karne, prawo cywilne i postępowanie sądowe

Prawo karne

Państwa członkowskie powinny: 34. zapewnić, aby prawo karne stanowiło, iż każdy przypadek przemocy wobec osoby, w szczególności przemoc fizyczna i seksualna, jest naruszeniem wolności i integralności fizycznej, psychicznej i/lub seksualnej tej osoby, a nie jedynie naruszeniem moralności, honoru czy obyczajności; 35. zapewnić właściwe środki i sankcje w ustawodawstwie krajowym, umożliwiające podejmowanie szybkich i skutecznych działań przeciwko sprawcom przemocy i w zakresie zadośćuczynienia za krzywdę kobietom będącym ofiarami przemocy. Prawo krajowe powinno w szczególności:

penalizować przemoc seksualną i akty gwałtu ze strony małżonka lub regularnego albo okazjonalnego partnera lub osoby współmieszkającej;
penalizować akty seksualne popełniane wobec osób nie wyrażających na nie zgody, nawet jeśli nie stawiają oporu;
penalizować penetrację seksualną jakiegokolwiek rodzaju i dokonywaną jakimikolwiek środkami wobec osoby nie wyrażającej na to zgody;
penalizować wszelkie nadużywanie słabości ofiar będących w ciąży, bezbronnych, chorych, upośledzonych fizycznie lub umysłowo oraz znajdujących się w stosunku zależności;
penalizować wszelkie nadużywanie pozycji przez sprawcę, a w szczególności dorosłego wobec dziecka.

Prawo cywilne

Państwa członkowskie powinny: 36. zapewnić, żeby w przypadkach ustalenia faktu przemocy ofiary otrzymały właściwą rekompensatę za wszelkie poniesione szkody pieniężne, fizyczne, psychiczne, moralne i społeczne, korespondującą z ciężarem poniesionych szkód, włącznie z kosztami prawnymi; 37. zaplanować ustanowienie mechanizmów finansowania w celu zapewnienia ofiarom rekompensaty.

Postępowanie sądowe

Państwa członkowskie powinny: 38. zapewnić, aby wszystkie ofiary przemocy oraz, w miarę konieczności, organizacje publiczne lub prywatne posiadające prawną zdolność do działania w ich obronie, mogły wszczynać postępowanie wraz z ofiarami lub też w ich imieniu; 39. zapewnić, aby postępowanie mogło być wszczynane przez prokuratora; 40. zachęcać prokuratorów do postrzegania przemocy wobec kobiet i dzieci jako czynnika obciążającego lub decydującego o podejmowaniu decyzji odnośnie ścigania w interesie publicznym; 41. podejmować wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, aby na wszystkich etapach postępowania stan fizyczny i psychiczny ofiar był uwzględniany oraz by mogły one otrzymać opiekę medyczną i psychologiczną; 42. ustanowić możliwość przesłuchiwania ofiar lub świadków przemocy w specjalnych warunkach, tak aby unikać powtórnego składania zeznań i zmniejszyć traumatyczne skutki postępowania; 43. zapewnić, aby zasady proceduralne zapobiegały niepożądanemu i/lub upokarzającemu przesłuchiwaniu ofiar przemocy, biorąc pod należytą rozwagę traumę, jakiej doświadczyły i w celu unikania dalszych urazów; 44. zapewnić, aby w razie potrzeby, podejmowane były środki w celu skutecznej ochrony ofiar przed groźbami lub możliwymi aktami zemsty; 45. podejmować szczególne środki aby prawa dzieci były chronione w czasie postępowania; 46. zapewnić, aby w czasie rozpraw dzieciom towarzyszyli przedstawiciele prawni lub, według potrzeb, osoby dorosłe wybrane przez dzieci, jeśli sąd nie wyda umotywowanej decyzji sprzeciwiającej się udziałowi tych osób; 47. zapewnić, aby dzieci mogły wszczynać postępowanie za pośrednictwem ich przedstawicieli prawnych, organizacji publicznych lub prywatnych lub jakiejkolwiek osoby dorosłej wybranej przez dzieci i zaaprobowanej przez władze sądowe oraz, w razie potrzeby, miały dostęp do bezpłatnej pomocy prawnej; 48. zapewnić, aby w przypadku przestępstw seksualnych jakikolwiek okres probacyjny nie rozpoczynał się przed uzyskaniem przez ofiarę pełnoletniości; 49. w wyjątkowych okolicznościach umożliwić zwolnienie z tajemnicy zawodowej osoby, która w związku z obowiązkami zawodowymi mogła dowiedzieć się o przypadkach dzieci doświadczających przemocy seksualnej, w rezultacie przeprowadzonych badań lub przekazanych poufnie informacji.

Programy interwencyjne dla sprawców przemocy

Państwa członkowskie powinny: 50. zorganizować programy interwencyjne zmierzające do zachęcenia sprawców przemocy do przyjmowania postaw pozbawionych przemocy poprzez pomaganie im w zrozumieniu ich czynów i uznaniu odpowiedzialności; 51. zapewnić sprawcy możliwość uczestniczenia w programach interwencyjnych nie w charakterze alternatywy dla wyroku, ale jako środka dodatkowego, zmierzającego do zapobiegania przemocy; uczestnictwo w takich programach powinno być dobrowolne; 52. rozważyć ustanowienie specjalnych, zaaprobowanych przez państwo ośrodków interwencyjnych dla mężczyzn skłonnych do przemocy i ośrodków wsparcia prowadzonych przez organizacje pozarządowe i stowarzyszenia, stosownie do dostępnych środków; 53. zapewnić współpracę i koordynację pomiędzy programami interwencyjnymi skierowanymi do mężczyzn i dotyczącymi ochrony kobiet.

Dodatkowe środki w odniesieniu do przemocy seksualnej

Bank danych genetycznych

Państwa członkowskie powinny: 54. rozważyć utworzenie krajowych i europejskich banków danych zawierających profile genetyczne wszystkich zidentyfikowanych i nie zidentyfikowanych sprawców przemocy seksualnej, w celu wdrożenia skutecznej polityki ścigania przestępców, zapobiegania recydywie, biorąc pod uwagę standardy wyrażone w ustawodawstwie krajowym i standardy Rady Europy w tym zakresie.

Dodatkowe środki w odniesieniu do przemocy w rodzinie

Państwa członkowskie powinny: 55. zaklasyfikować wszelkie formy przemocy w rodzinie jako przestępstwo; 56. zrewidować i/lub zwiększyć, w miarę potrzeby, sankcje za umyślą napaść i pobicie w ramach rodziny, bez względu na to, którego członka rodziny to dotyczy; 57. wykluczyć możliwość powoływania się na zdradę małżeńską jako usprawiedliwienie dla przemocy w rodzinie; 58. przewidzieć możliwość podejmowania kroków w celu:

umożliwiania policji wkraczania do miejsca zamieszkania osoby zagrożonej, zatrzymywania sprawcy i zapewnienia, że zostanie on doprowadzony przed sędziego;
umożliwienia sądom orzekania - w charakterze środków zmierzających do ochrony ofiar - zakazu kontaktu, komunikowania się lub zbliżania sprawcy do ofiary oraz mieszkania lub wkraczania na określone obszary;
ustanowienia obowiązkowego sposobu działania, tak aby policja i służby medyczne oraz socjalne działały według tej samej procedury;
promowania aktywnej ochrony ofiar, która zakłada podjęcie inicjatywy skontaktowania się z ofiarą niezwłocznie po otrzymaniu przez policję zawiadomienia;
zapewnienia dobrej współpracy wszystkich właściwych instytucji, takich jak policji, sądów i ośrodków ochrony ofiar, w celu umożliwienia ofierze podejmowania wszelkich właściwych środków prawnych i praktycznych dla otrzymania pomocy i podjęcia działań przeciwko sprawcy we właściwym czasie i bez niechcianego kontaktu ze sprawcą;
penalizowania wszelkich naruszeń sankcji nałożonych przez władze na sprawców;

59. rozważyć, w miarę potrzeby, przyznanie kobietom-imigrantkom, które były lub są ofiarami przemocy domowej, niezależnego prawa pobytu w celu umożliwienia im opuszczenia mężów skłonnych do przemocy, bez konieczności opuszczania państwa pobytu.

Dodatkowe środki w odniesieniu do molestowania seksualnego

Państwa członkowskie powinny: 60. podejmować kroki w celu zakazania wszelkiego zachowania o charakterze seksualnym lub innych zachowań związanych z seksem, wpływających na godność kobiet w pracy, włącznie z zachowaniami przełożonych i kolegów: dotyczy to wszelkiego zachowania o charakterze seksualnym, którego dopuszcza się sprawca z tytułu relacji nadrzędności, bez względu na jego miejsce (włącznie z sytuacjami w relacjach sąsiedzkich, pomiędzy uczniami i nauczycielami, molestowaniem telefonicznym itd.); 61. promowanie świadomości, informowanie i zapobieganie molestowaniu seksualnemu w miejscu pracy, w związku z pracą i w każdym innym miejscu oraz podejmowanie kroków w celu ochrony kobiet i mężczyzn przed takim zachowaniem. (...)

Dodatkowe środki w odniesieniu do przemocy w placówkach i instytucjach publicznych

Państwa członkowskie powinny: 77. penalizować wszelkie przypadki przemocy fizycznej, seksualnej i psychologicznej dokonane lub tolerowane przez państwo i jego przedstawicieli, które mają miejsce w szczególności na terenie zakładów karnych, aresztów śledczych, zakładów psychiatrycznych itp.; 78. penalizować wszelkie przypadki przemocy fizycznej, seksualnej i psychologicznej dokonane lub tolerowane w sytuacjach, w których można podnosić odpowiedzialność państwa lub osób trzecich, na przykład w internatach, domach spokojnej starości i innych placówkach. (...)

Inne z kategorii

Zostań KONSULTANTEM(-TKĄ) w poradni telefonicznej 116 123

29.05.2024

REKRUTACJA ZOSTAŁA ZAKOŃCZONA

Niebieska...

czytaj dalej

Procedura Niebieskie Karty

19.02.2024

W 2023 roku procedura "Niebieskie Karty" została wzbogacona o kilka nowych elementów.

...