Genderowe lustro w Policji

Szczegóły

Kamila Zimoń

Niebieska Linia nr 1 / 2013

Mimo równouprawnienia kobiet i mężczyzn nadal w XXI w. funkcjonuje wiele stereotypów i uprzedzeń wymierzonych przeciwko kobietom, które utrwalają podejście do kobiet głównie w sensie biologicznym, poprzez pryzmat macierzyństwa. Tymczasem kobiety−policjantki wnoszą nową jakość w sfery kulturowo zarezerwowane dla mężczyzn i mają szansę dotrzeć tam, gdzie mężczyznom – z racji pełnionych ról – się nie udaje.

Gender są to społeczne, kulturowe oraz ekonomiczne role, które pełnią kobiety i mężczyźni w danym czasie funkcjonowania społeczności, cywilizacji, państwa. Na przestrzeni wieków role te ewoluują, różnią się w obrębie społeczeństwa i zmieniają się wraz z jego rozwojem.

Trzeba zacząć od gender

Niestety, mimo równouprawnienia kobiet i mężczyzn, nadal w XXI w. funkcjonuje wiele stereotypów i uprzedzeń wymierzonych przeciwko kobietom, które utrwalają podejście do kobiet głównie w sensie biologicznym, poprzez pryzmat macierzyństwa, a nie w aspekcie genderowym, czyli zmian i rozwoju pełnionych ról społeczno-kulturowych. Natomiast w przypadku mężczyzn stereotypy często działają na ich korzyść, gdyż siła i władza kojarzona jest z mężczyznami, co ma również odzwierciedlenie w języku, którego używamy. Należy zauważyć, że krzywdzące stereotypy prezentujące podległą rolę kobiety w stosunku do mężczyzny powielane są przez pokolenia, nadal funkcjonują w kulturze, tradycji i edukacji, a nawet w reklamach czy opowiadanych kawałach. Nie jest to z pewnością zgodne z zasadą równego traktowania, lecz nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że te wszystkie przekazy silnie oddziałują na naszą podświadomość, a wręcz budują seksistowskie postawy.

Należy mieć na uwadze, że gender może nam wiele powiedzieć o rolach i obowiązkach, dostępie do dóbr i usług oraz możliwościach kobiet i mężczyzn. Często dostęp m.in. do: edukacji, szkoleń, rodzaju wykonywanej pracy, podejmowania decyzji, przestrzeni publicznej, własności, usług prawnych, zasobów czy zabezpieczenia posiadania wiąże się właśnie z gender.

Należy przytoczyć za W. Trzcińską: „Kobiety wprowadzono do policji jako gwarantki praw człowieka. Miały zapewnić godne traktowanie kobietom i dzieciom: ofiarom, świadkom i sprawcom czynów zabronionych prawem. Miały też sprawić, że pewne kategorie przestępstw, zwykle chętnie ignorowane przez funkcjonariuszy płci męskiej (przemoc domowa, przestępstwa seksualne, handel ludźmi [1]), ignorowane nie będą. Po dziś dzień policjantki w różnych państwach są inicjatorkami przedsięwzięć na rzecz poprawy sytuacji kobiet i dzieci, które dostały się w sferę oddziaływania systemu egzekwowania prawa”.

Trudne początki

Za pierwszą europejską policjantkę uważa się Henriettę Arend ze Stuttgartu – dyplomowaną pielęgniarkę, która w 1903 r. została asystentką policyjną zajmującą się prostytutkami i ubogimi kobietami. Przyczyniła się ona do istotnego zmniejszenia liczby kobiet czerpiących zyski z nierządu [2]. Polska Policja Państwowa od momentu powstania była formacją męską, mimo że w art. 26 Ustawy z dnia 24 lipca 1919 r. o Policji Państwowej [3] nie sprecyzowano płci kandydatów. Dopiero pod wpływem uchwał Ligi Narodów oraz VI Międzynarodowego Kongresu do Zwalczania Handlu Kobietami i Dziećmi z 1924 r. oraz wniosku Polskiego Komitetu do Walki z Handlem Kobietami i Dziećmi o utworzenie kobiecej policji władze polskie podjęły decyzję o przyjęciu kobiet do pełnienia służby w Policji Państwowej.

Pierwsze kobiety przyjęto do Policji w 1925 r. Komendantką Policji Kobiecej została Stanisława Filipina Paleolog. Zmiany te zaszły nieprzypadkowo. Okazało się bowiem, że w zwalczaniu takich przestępstw jak handel ludźmi, stręczycielstwo, sutenerstwo, przestępczość nieletnich, odpowiednio wyszkolone policjantki osiągały znacznie lepsze wyniki niż ich muskularni koledzy. Londyński „Daily Express” w 1929 r. donosił o „wojnie z białym niewolnictwem w Polsce” i polskiej Joannie D’Arc, czyli Stanisławie Filipinie Paleolog, podkreślając jej zasługi na polu walki ze światową hańbą, czyli handlem kobietami i dziećmi. Londyński dziennik pisał, że Paleolog jest jedną z tych kobiet, które swoje przekonania zawsze popierają czynami, a po walce na wojnie w pierwszej linii bojowej, stanęła do walki na bardzo odpowiedzialnym i zagrożonym odcinku, gdyż Polska była najobfitszym źródłem „żywego towaru”.

Brygada kobieca została utworzona jako służba śledcza, tj. w strukturze Urzędu Śledczego m.st. Warszawy i opatrzona nr VI. Liczyła początkowo 18 policjantek, które zostały specjalnie przeszkolone na półrocznym kursie. Z czasem wzrastały kompetencje i obszary działania policjantek, gdyż obok służby śledczej, rozwijano również prewencję w celu eliminowania zagrożeń przestępczością dzieci, młodzieży i kobiet [4]. Władze powołały dla ochrony kobiet i dzieci policję kobiecą w przekonaniu, że kobieta- –policjantka będzie miała większe wyczucie w tym zakresie, a jej praca będzie mniej widoczna i dyskretniejsza. Ponadto policjantka w mniejszym zakresie będzie skłonna do używania przemocy i środków represyjnych, natomiast będzie raczej podchodziła do obywatela z radą i perswazją.

Charakter policji kobiecej to głównie praca wychowawcza zagrożonych jednostek, mająca uchronić je przed wypaczeniem charakteru lub narażeniem na niebezpieczeństwo. Policji kobiecej zlecano również dochodzenia karne w sprawach o przestępstwa popełnione przez małoletnich oraz przeciwko rodzinie i opiece. Takie rozwiązanie było podyktowane tym, że kobiety nie ograniczą się do technicznego przeprowadzenia dochodzeń, ale zdobędą materiał, który pozwoli zorientować się, jakie tereny i środowiska są najbardziej zagrożone i będzie stanowił podstawę do pracy nad usunięciem przyczyn tych zagrożeń. Praca policjantek wskazuje zatem na szeroki zakres jej zadań społecznych oraz na fakt, że policja kobieca powstała z potrzeby ludzkiego skutecznego rozwiązywania różnorodnych problemów społecznych, a nie, jak mylnie niektórzy sądzą, z nieuzasadnionego dążenia emancypacyjnego kobiet [5]. W 1935 r. zorganizowano pierwsze umundurowane oddziały policji kobiecej do spraw nieletnich. W 1939 r. w polskiej Policji służyło około 170 kobiet [6].

Niełatwa współczesność

Policja przechodziła wewnętrzne reformy, zmieniały się strategie, struktury organizacyjne, usprawnienia techniczne, procedury doboru kadr. Jednym z wielu przejawów zmian był fakt, że kobiety stopniowo przechodziły ze stanowisk związanych z obsługą administracyjną do coraz bardziej znaczących funkcji. Kobiety twierdzą, że praca w Policji jest trudnym zadaniem, jednak stanowi wyzwanie oraz sprawia ogromną satysfakcję. W codziennej rzeczywistości nie zawsze obowiązki służbowe policjantek pokrywają się z zainteresowaniami, mimo to wykonują je z zaangażowaniem.

Aktualnie policjantki pełnią służbę we wszystkich rodzajach służb Policji – w pionie kryminalnym, prewencyjnym i wspomagającym działalność Policji. Według aktualnych danych [7] w polskiej Policji służy 13.280 policjantek oraz 83.413 policjantów. Kobiety policjantki są lepiej wykształcone od swoich kolegów policjantów. 67% policjantek posiada wyższe wykształcenie, pozostałe 33% średnie i podyplomowe, natomiast policjanci w 36% wyższe, w 64% średnie, a nawet 0,24% z nich posiada wykształcenie zawodowe i podstawowe (202 przypadki). Jednak wśród kadry kierowniczej kobiet jest mało. Na 3.519 stanowisk kierowniczych w Policji, policjantki objęły tylko 222, co stanowi 6%. Natomiast w wyższej kadrze kierowniczej, do której zaliczono Komendanta Głównego Policji i jego zastępców, Komendantów Wojewódzkich Policji i ich zastępców – nie ma żadnej policjantki. Należy jednak wspomnieć, że dwie funkcjonariuszki pełnią funkcje zastępców Komendantów Szkół Policji.

Więcej kobiet – mniej przemocy

Prof. Peter Horne w publikacji Policewomen: Their First Century and the New Era (Policjantki: ich pierwszy wiek i nowa era – tłum. własne) [8] twierdzi, że praca kobiet w Policji w XXI w. stanowi postęp, ale zbyt powolny. Osiągnięcia policjantek są dziś doceniane, ale nadal istnieją przeszkody w ich rozwoju. W tekście autor zadaje pytanie: czy policjantki mogą poprawić reakcje policji wobec kobiet ofiar? Wskazuje, że jednym z obszarów funkcjonowania społeczeństwa, na który policja zwraca baczniejszą uwagę, są kobiety będące ofiarami przemocy. Przemoc wobec kobiet (w tym przemoc domowa i zgwałcenia) jest istotnym problemem w Stanach Zjednoczonych, gdzie co roku ponad dwa miliony kobiet pada ofiarą poważnych ataków ze strony partnerów. Niektóre z nich umierają (ok. 1500). Szacuje się, że ponad 40% wszystkich wezwań policji jest w jakiś sposób związana z przemocą w rodzinie [9]. Autor twierdzi, że w dzisiejszych czasach najbardziej rozpowszechnioną formą przemocy jest przemoc w rodzinie.

Trzeba pamiętać, że najbardziej brutalne przestępstwa wobec kobiet często nie są zgłaszane. W przeszłości mniej niż 10% incydentów przemocy zostało zgłoszonych na policję. Kobiety – ofiary przemocy w rodzinie często niechętnie wzywają policję, ponieważ są przekonane, że policjanci będą stać po stronie sprawcy przemocy ze względu na solidarność płci. Sugeruje się, że zwiększenie liczby policjantek do rozpatrywania skarg przemocy znacząco zwiększy zdolność policji do skutecznego reagowania na przemoc wobec kobiet [10]. Badania wykazały, że policjantki bardziej niż policjanci wierzyły w potrzebę pokazywania współczucia i zrozumienia w celu skutecznego rozwiązywania domowych sporów. W wyniku przeprowadzonych badań w 1985 r. ustalono, że policjantki są bardziej zaangażowane w wezwania do przemocy domowej i bardziej przekonane (niż policjanci) co do znaczenia właściwej reakcji na awantury rodzinne – jako kluczowej w służbie Policji [11].

Autor pisze dalej, że zwiększenie liczby kobiet w Policji na wszystkich szczeblach oraz we wszystkich możliwościach operacyjnych poprawiłoby reakcję na przemoc w rodzinie i napaści o charakterze seksualnym. To rozwiązanie będzie również zachęcać kobiety – ofiary przemocy do zgłaszania takich incydentów odpowiednim służbom. Autor przytacza liczne badania, które wykazały, że policjantki wykorzystują w pracy mniej siły fizycznej i są mniej konfrontacyjne, niż styl stosowany przez wielu policjantów. Niezależna Komisja w Departamencie Policji w Los Angeles (LAPD, 1991) opracowała raport, który zawierał takie stwierdzenia, jak m.in.: „Kobiety funkcjonariusze wykorzystują styl policyjny, który minimalizuje wykorzystanie nadmiernego użycia siły”. W związku z licznymi skargami obywateli na nadmierne użycie siły przez policjantów wskazano również, że policja może znacznie zmniejszyć narażenie na takie pozwy, jeśli zatrudni więcej kobiet, które będą obecne we wszystkich sferach funkcjonowania policji i na wszystkich szczeblach jej działania.

W opracowaniu Hiring and Retaining More Women – The advantages to Law Enforcement Agencies [12] (Zatrudnianie i angażowanie większej liczby kobiet – korzyści dla organów ścigania – tłum. własne) autorzy powołują się na badania, które wskazują, że kobiety funkcjonariusze prezentują styl mniejszego użycia siły fizycznej, są lepsze w łagodzeniu potencjalnych gwałtownych starć z obywatelami. Dodatkowo często posiadają lepsze umiejętności komunikacyjne niż ich koledzy i są w stanie lepiej nawiązywać współpracę i zdobywać zaufanie potrzebne do realizacji środowiskowego modelu policji [13]. Policjantki często bardziej skutecznie reagują na przypadki przemocy wobec kobiet, czyli przestępstwo, które stanowi około połowę wszystkich przestępstw z użyciem przemocy, do których wzywana jest policja.

Policja a przemoc w rodzinie

Skala problemu podkreśla kluczowe znaczenie reakcji policji na przestępstwa przemocy wobec kobiet. Koszty uchybień w tej dziedzinie są wysokie – zarówno osobowe, jak i finansowe. Dla przykładu, nieskuteczna reakcja policji zniechęca ofiary przemocy do zgłoszeń kolejnych ataków. Niewłaściwa reakcja podnosi również ryzyko sporów – departamenty policji są coraz częściej odpowiedzialne za nieprawidłową obsługę przemocy domowej. Jest to szczególnie ważne w sprawach, w których został wydany nakaz ochrony (protective order). Na szczęście są też znaczne korzyści – np. okazało się, że skuteczna reakcja policji poprawiła samoocenę maltretowanych kobiet, jak i zwiększyła prawdopodobieństwo, że wyjdą z uwłaczających relacji. Ponieważ reakcja policji na przestępstwa przemocy wobec kobiet jest tak krytyczna, warto zauważyć, że kobiety funkcjonariuszki od dawna są postrzegane jako bardziej skuteczne w tym obszarze niż mężczyźni funkcjonariusze. Taki pogląd funkcjonuje również w społeczeństwie, wśród instruktorów szkolenia policji oraz samych policjantek. Badania wykazały, że kobiety funkcjonariusze wykazują więcej troski, cierpliwości i zrozumienia niż ich koledzy, odpowiadając na apele przemocy w rodzinie. Maltretowane kobiety, które miały kontakt z kobietą oficerem, oceniły reakcję policji za bardziej pomocną.

Inne badania z DC Metropolitan Police Department, wykazały, że reakcja funkcjonariuszy mężczyzn różniła się w zależności od tego, czy ofiara dzwoniła po raz pierwszy czy też „powtarzała” wezwania w związku z przestępstwem przemocy domowej. Osoby zgłaszające problem przemocy domowej po raz pierwszy oceniły reakcję mężczyzn policjantów korzystniej, a zdarzenie było częściej udokumentowane w postaci raportu policyjnego. Jednak ofiary, które powtórnie wzywały policję, oceniły mniej korzystanie wszystkie męskie zespoły reagujące na przemoc i zauważyły, że byli oni mniej skłonni do pisania policyjnego raportu dokumentującego zdarzenie. Takich różnic nie zauważano, gdy w zespole funkcjonariuszy, reagujących na wezwania, była co najmniej jedna kobieta [14]. Mając na uwadze fakt, że liczby wezwań policji w sprawie przemocy domowej stanowią około połowę wszystkich przestępstw z użyciem przemocy, ta umiejętność jest niezwykle ważna dla sukcesu współczesnych organów ścigania w odpowiadaniu na potrzeby społeczności [15].

Przemoc w rodzinach policyjnych

Autorzy przytoczonego powyżej opracowania zasygnalizowali również, że istnieje problem przemocy domowej stosowanej przez policjantów. Stwierdzili, że debata o reakcji policji na przemoc wobec kobiet nie będzie pełna bez odniesienia do sytuacji, gdy policjanci zobowiązani do reagowania, sami popełniają te przestępstwa. Przemoc domowa została udokumentowana w 40% rodzin policyjnych [16], w porównaniu z 10% w ogólnej populacji amerykańskich rodzin [17].

Zauważono tradycyjną niewydolność służb policyjnych do skutecznego reagowania na przemoc, w którą jest zaangażowany funkcjonariusz Policji i opisano ponurą rzeczywistość ofiar przemocy [18]. Aby poprawić sytuację, Międzynarodowe Stowarzyszenie Szefów Policji wydało wiele rekomendacji [19]. Należy zauważyć, że jest znacznie bardziej prawdopodobne, że przemoc wobec kobiet jest popełniana przez mężczyzn, a nie przez kobiety [20], zatem kolejna oczywista rekomendacja powinna mieć na celu zwiększenie liczby zatrudnienia kobiet w organach ścigania. Więcej kobiet w szeregach organów ścigania zmniejszy możliwości obsługiwania przestępstw przemocy wobec kobiet przez funkcjonariusza, który sam dopuszcza się takich przestępstw.

Zwiększenie udziału zatrudnienia kobiet może również rozwiązać inny kosztowny problem dla administratorów Policji – powszechny problem dyskryminacji płciowej i molestowania seksualnego, przez zmianę postrzegania nowoczesnych organów ścigania. Wreszcie, duża obecność kobiet w tej dziedzinie będzie wprowadzać zmiany w zachowaniach i procedurach, które przyniosą korzyści zarówno mężczyznom, jak i kobietom. Wszystkie te czynniki mogą działać na korzyść osób w zawodzie policjanta, jak również społeczności, której służą.

I znowu gender

Z raportu UNDP [21] i UNIFEM [22] Corruption, Accountability and Gender: Understanding the Connections [23] (Korupcja, odpowiedzialność i płeć: Zrozumienie połączeń – tłum. własne) opracowanego w 2010 r. wynika, że analizowanie pewnych zjawisk pod kątem płci jest uzasadnione tym, że mężczyźni i kobiety posiadają różne doświadczenia, wiedzę, talenty i potrzeby oraz pełnią różne role w społeczeństwie. Analiza płci bada te różnice po to, aby różne programy mogły zidentyfikować i spełniać potrzeby zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Analiza płci ułatwia również strategiczne wykorzystanie wiedzy i specyficznych umiejętności posiadanych przez kobiety i mężczyzn. W raporcie stwierdzono m.in., że korupcja wpływa inaczej na kobiety [24] i mężczyzn, a nierówność płci ma znaczenie w dostępie do zasobów i korzystania z różnych praw. Stwierdzono, że zdarza się, że policja będąc na pozycji władzy, odmawia praw kobietom (np. nie dając kobietom poczucia bezpieczeństwa) lub bezpośrednio popełnia przestępstwa wobec kobiet (np. gwałt w areszcie). Wskazano, że równość płci w zarządzaniu jest podstawowym elementem strategii antykorupcyjnych.

Zarządzanie uwzględniające różnice płci zagwarantuje, że środki publiczne będą wydawane efektywnie i skutecznie na publiczne usługi, które budują kapitał ludzki w równy sposób dla obu płci, ograniczają korupcję i zapobiegają innym nadużyciom praw kobiet. Żeński personel wymiaru sprawiedliwości jest bardziej skłonny niż mężczyźni do stosowania równouprawnienia przepisów prawnych w orzekaniu. Ponadto obecność większej liczby kobiet w Policji (zwłaszcza na poziomie komisariatów) zwiększa skłonność ofiar przemocy seksualnej, zarówno kobiet i mężczyzn, do składania zawiadomień o przestępstwie (Peresie 2005; Downie, 2005).

Na zakończenie warto przytoczyć jedno z zaleceń Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich dotyczące Europejskiego Kodeksu Etyki Zawodowej Policji z 19 września 2001 r., które wskazuje, że procedury rekrutacyjne mają opierać się na kryteriach obiektywnych i wolnych od dyskryminacji [25]. Struktura Policji powinna bowiem odzwierciedlać społeczeństwo, któremu służy.

podinsp Kamila Zimoń – ekspertka w Biurze Spraw Wewnętrznych Komendy Głównej Policji.

––––––––––––

[1] W oryginale „handel żywym towarem”. Cytat z W. Trzcińska, op. cit.

[2] W. Trzcińska, Kobiety w Policji a prawa człowieka, Kwartalnik Kadry Kierowniczej Policji „Policja” 1/2005, s. 8.

[3] Dziennik Praw Państwa Polskiego, 1919, nr 61, poz. 363.

[4] J. Paciorkowski, „Aniołki z VI brygady”, Policja 997 nr 3 (48), marzec 2009 r., s. 32–33.

[5] Z. Siemak, Zadania społeczne policji kobiecej w II Rzeczypospolitej, Kwartalnik Kadry Kierowniczej Policji „Policja” nr 1/2002, s. 126–128.

[6] Tamże, W. Trzcińska, s. 9.

[7] Dane z Biura Kadr i Szkolenia Komendy Głównej Policji, stan na 31.12.2012 r.

[8] From The Police Chief, vol. 73, no. 9, September 2006. Copyright held by the International Association of Chiefs of Police, 515 North Washington Street, Alexandria, VA 22314 USA; ze strony: http://www.policechiefmagazine.org/magazine/index.cfm?fuseaction=display&article_id=1000, dnia 14.01.2013 r.

[9] Za P. Horne: The Quincy (Massachusetts) Court Model Domestic Abuse Program Manual, unpublished manuscript, 6.

[10] Za P. Horne: Women’s Advisory Council to the Los Angeles Police Commission, A Blueprint for Implementing Gender Equity in the Los Angeles Police Department (Los Angeles: October 1993), 59–60.

[11] Za P. Horne: R. Homant and D. Kennedy, Police Perceptions of Spouse Abuse: A Comparison of Male and Female Officers, „Journal of Criminal Justice”, Vol. 13, No. 1 (1985): 42–43.

[12] K. Lonsway, M. Moore, P. Harrington, E. Smeal and K. Spillar, Hiring & Retaining More Women: The Advantages to Law EnforcementAgencies, 2003, http://www.womenandpolicing. org/pdf/NewAdvantagesReport.pdf

[13] Koncepcja policji środowiskowej (ang. community policing) opiera sie na założeniu, że skuteczne zwalczanie przestępczości i antyspołecznych zachowań wymaga bliskiej współpracy Policji z członkami społeczności lokalnej.

[14] Michael Cassidy, Caroline G. Nicholl, Carmen Ross & Kimberly A. Lonsway, The Victims’ View: Domestic Violence and PoliceResponse. Paper presented to the World Congress of Criminology, Societe Internationale de Criminologie, August (2003).

[15] The Women’s Advisory Council To The Los Angeles Police Commission, A Blueprint for Implementing GenderEquity in The Los Angeles Police Department, (Los Angeles, CA: Los Angeles Police Commission, 1993), 76.

[16] Leonor Boulin Johnson, On the front lines: Police stress and family well-being. Hearing before the Select Committee on Children,Youth, and Families House of Representatives: 102 Congress First Session May 20 1991 (Washington DC: US Government PrintingOffice), 32–48.Peter H. Neidig, Harold E. Russell and Albert F. Seng, „InterspousalAggression in Law Enforcement Families: A Preliminary Investigation,„Police Studies: International Review of Development 30,Spring (1992): 30–38.

[17] M. A. Straus and R. J. Gelles, Physical Violence in American Families: Risk factors and adaptations to violence in 8,145 families (New Brunswick, NJ: Transaction, 1990).

[18] John Feltgen, Domestic Violence: When the Abuser is a Police Officer, The Police Chief, October 1996, 42–47.Lonald D. Lott, „Deadly Secrets: Violence in the Police Family”, FBI Law Enforcement Bulletin (1995): 12–16.

[19] International Association of Chiefs of Police, „Police Officer Domestic Violence”, Model policy effective April 1999, www.theiacp.org; Discussion Paper on IACP’s Policy on Domestic Violence by Police Officers – A product of the IACP PoliceResponse to Violence Against Women Project, July 2003http://www.vaw.umn.edu/documents/policedv/policedvpdf.pdf

[20] Patricia Tjaden and Nancy Thoennes, „Prevalence, Incidence, and Consequences of Violence Against Women: Findings from the National Violence Against Women Survey”, (Washington, DC: U. S. Department of Justice, National Institute of Justice, Centers for Disease Control and Prevention, 1999).

[21] United Nations Development Programme – Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju.

[22] United Nations Development Fund for Women – Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz kobiet.

[23] Raport dostępny na stronie: http://www.womenpoliticalparticipation.org/upload/file/UNDP-UNIFEM_Corruption, %20Accountability% 20and%20Gender_EN.pdf

[24] Korupcja nieproporcjonalnie bardziej dotyka kobiety niż mężczyzn, z uwagi na nierówności w zakresie ich poziomu upodmiotowienia ekonomicznego i politycznego.

[25] W mojej ocenie formą dyskryminacji w zakresie przyjmowania kobiet do Policji mogą być zawyżone, nieuzasadnione potrzebą służby, wymagania co do warunków fizycznych (np. sprawność fizyczna, wzrost), ale również rodzaje plakatów reklamujących nabór do Policji, jeżeli widnieją na nich głównie mężczyźni, sformułowania tylko w rodzaju męskim, które mają dużą siłę oddziaływania psychologicznego na potencjalnych kandydatów i potencjalne kandydatki do służby w Policji i mogą być komunikatem wspierającym i zachęcającym tylko jedną z płci.

• « poprz.
• nast. »