ŻYCIE PO GWAŁCIE

Aktualności

22.11.2007

Co czują?Czułam, że byłam poza moim ciałem, oglądając to wszystko tak, jakby nie działo się ze mną tylko z kimś innym. (...) Na samym początku byłam w szoku i tak pozostałam. Byłam po prostu w szoku, szoku i szoku. Zamarzłam na sopel lodu. Po prostu zamarzłam.[...]

Psychologowie zazwyczaj mówią o trzech fazach, przez jakie przechodzi ofiara gwałtu po traumatycznym przeżyciu. Pierwsza to faza szoku i odrętwienia. Trwa od kilku godzin do kilku tygodni. Ofiara gwałtu jest przerażona, nie może uwierzyć w to, co się stało. Odczuwa też strach przed sprawcą. Boi się reakcji otoczenia i unika zwierzeń. Wini sama siebie za to, co się stało. Niektóre kobiety w tym czasie są spokojne lub wręcz beztroskie. Jakby nic się nie stało. Jak mówią specjaliści, to obrona przed traumą i wypieranie tragicznych obrazów z przeszłości.

Po szoku i odrętwieniu następuje faza druga - faza dezorientacji. Pojawiają się stany lękowe, depresyjne, narasta niepewność. Życie ofiary staje się koszmarem. Osiemdziesiąt procent ofiar gwałtu cierpi na zespół stresu pourazowego (PTSD). Jedne z jego objawów to natarczywe wspomnienia, powracające koszmarne sny, unikanie sytuacji, które przypominają o dramacie, utrata zainteresowania pracą lub szkołą, przesadna reakcja na bodźce i uczucie obojętności. [...]

Po gwałcie

Życie po gwałcie jest koszmarem, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo. Pojawiają się pytania: co dalej, jak żyć z czymś takim, czy można zaufać drugiemu człowiekowi? (czytamy w artykule dr Sylwii Kluczyńskiej w piśmie "Niebieska Linia"). Ofiary zaczynają unikać kontaktów z ludźmi, izolują się, zamykają w sobie. Próbują zapomnieć, wymazać wspomnienia związane z gwałtem. Faza ta może trwać całymi miesiącami - charakteryzuje ją zwiększenie ryzyka samobójstwa, nadużywanie alkoholu albo leków.

Kolejna, trzecia faza - reorganizacji, czyli stopniowego powrotu do równowagi, może trwać nawet latami. Ofiara próbuje powrócić do swojego normalnego rytmu życia. Gwałt zaczyna postrzegać jako incydent należący do przeszłości. Powracają marzenia o bliskości drugiego człowieka i ułożeniu sobie życia uczuciowego. Bywa jednak, i to nierzadko, że uśpione lęki i uprzedzenia budzą się najbardziej nieoczekiwanym momencie i burzą mozolnie budowaną latami równowagę. Co robić, jak pomóc?

Według dr Kluczyńskiej najważniejsze jest doprowadzenie ofiary do stanu funkcjonowania sprzed traumatycznego wydarzenia, przywrócenia jej wiary w siebie i pozytywnej samooceny.

Bardzo ważne jest nawiązanie dobrej i budującej relacji tak, by ofiara bez obaw mogła podzielić się swoimi traumatycznymi przeżyciami. Warto zachęcać kobietę do mówienia o tym, co się stało, do zajmowania się sobą, do odpoczynku, do szukania ludzi i miejsc, w których czuje się bezpiecznie. Warto, by kobieta pozwoliła sobie na specjalne traktowanie, by robiła rzeczy, które poprawiają jej samopoczucie, np. kąpiel, oglądanie telewizji, czytanie, zakupy, spotkanie z przyjaciółką itd.

Ofiary gwałtu mogą nie rozumieć swoich reakcji na rzeczywistość "po gwałcie" np. powracających wspomnień, nagłego uczucia rozbicia, odrętwienia. Warto wyjaśniać kobiecie, że jej reakcje są normalne. Mówiąc wprost: każdy, komu stała się krzywda, ma prawo się bać i być przygnębionym. To normalne.

Trzeba też dodawać zgwałconej kobiecie odwagi. Odwagi do życia po gwałcie. Ofiary przemocy zazwyczaj próbują ucieczki od krzywdy. Próbują odciąć się od uczuć, wspomnień, rozmów związanych z tym zdarzeniem. Rola bliskich, przyjaciół, psychoterapeutów, jest trudna. Muszą pomóc ofierze żyć tak, jakby nic się nie stało, jednocześnie pamiętając, że coś się stało. To bardzo trudne.[...]

Więcej na stronie: www.o2.pl